หนทางของชีวิตนั้นย าวไกล จงเรียนรู้ที่จะเดินลำพั งบ้าง

กำแน่นเท่าใดก็สูญเสี ยมากเท่านั้นเหมือนกับการกำทร ายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่น ทร ายก็ร่วงออกจากมือมากเท่านั้น

ที่ควรถนอมจงรู้ถนอม เพราะเมื่อใดที่คุณสู ญเสี ยไป

สิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งที่มีค่าที่ทำให้คุณเ จ็ บ ป ว ดและเสี ยใจที่สุดก็เป็นได้

เมื่อใดที่รู้สึกสิ้ นหวังหากอย ากร้ องไ ห้ก็ร้ องออกมาเถอะ

แต่เมื่อร้ อง จ น ห นำใจแล้ว ก็ต้องลุ กขึ้นยืนหยัด อีกครั้ง ให้ได้ความซ าบซึ้ งทดแทนความผูกพันไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแ ป ล กหน้า

คุณต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไ ห้สะอื้ นสักเพียงใดเพราะมนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแ ก่ตัว

จึงอย่ าไปคาดหวังว่าจะมีใครดีต่อคุณโดย ปร าศ จากเงื่อนไข

หากใครคนหนึ่งไม่มีค่าเพียงพอให้คุณถนอมก็ต้องฝึกปล่อย ฝึกวาง ฝึกทิ้งอย่ า

เลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตา จงเรียนรู้ที่จะชื่นชมคนที่ความสามารถ

และหากคุณคิดว่าตัวเองสู้คนอื่นเขาไม่ได้อย่ าได้น้อยเนื้ อต่ำใจเพราะคุณ ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนคนอื่นทั่วๆ ไป

พ่อแม่คือคนที่รักและปร ารถ น าดีต่อคุณมากที่สุด อย่ าคิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิน

อย่ าคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่ แต่ไม่ส ง ส ารพ่อแม่เหรอ ที่มีลูกไม่รู้จักโตสักที

ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไปทุกเวลาทุกนาที

อย่ าเอาวิธีการเก่าๆ มาแก้ไขปัญหา

คนสองคนรักกันอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา

อย่ าเอาแต่พ ร่ำเพ้ อ อย่ าเอาแต่เรียกร้ อง เพราะสิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย าวไกลจงเรียนรู้ที่จะเดินลำพั งบ้าง

เผื่อวันใดที่คนอื่นไม่ได้สนใจคุณเหมือนเดิม ก็ไม่ต้องเสี ยใจเพราะทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่ต้องเดินเหมือนกัน

ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนถึงปลายทาง

อย่ าให้ใครคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง กลายเป็นทั้งหมดในชีวิตคุณ

ความโ ช ค ร้ า ยของมนุษย์ ถือกำเนิ ดขึ้นจากการไม่ชอบที่จะอยู่เพียงลำพั ง

 

ขอบคุณ : liekr