จงเป็นคนซื่อสั ตย์ เพราะเวลาเท่านั้นที่จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณ

ซื่อสั ตย์ ถูก ชายนามว่า ฉลาด ปล่อยไว้ที่เก าะร้ างกลางทะเล ซื่อสั ตย์พ ย าย ามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง

สิ่งที่ซื่อสั ตย์หวังก็คือ…จะมีเรือซั กลำผ่านมาทางนี้บ้าง

ซื่อสั ตย์ก็ได้ยินเสี ยงเพลงแววมาแต่ไกล ซื่อสั ตย์รีบมองไปยังต้นเสี ยงนั้น

มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเก าะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่

บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง ซื่อสั ตย์จึงตะโกนเรียกเรือของความสุข

“ ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสั ตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม?

เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสั ตย์ว่า ไม่ได้หรอก หากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหมดสุข

คุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ที่พูดความจริงแล้วกลับไม่มีความสุข ขอโท ษนะซื่อสั ตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้!

พูดเสร็จ ความสุขก็จากไป!!

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ตำแหน่ง ก็ผ่านมา ซื่อสั ตย์ตะโ ก นเรียกตำแหน่ง ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสั ตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่ งได้ไหม

ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รี บหันหัวเรือให้ห่างออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสั ตย์ว่า

ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่อสั ตย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม? ตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมันย ากเย็นสักเพียงใด

หากผมพาซื่อสั ตย์อย่ างคุณมาอยู่ด้วย ผมก็จะสู ญเสี ยตำแหน่งไปแน่ๆ เพราะตำแหน่งนี่ผมได้มาด้วยความไม่ซื่อสั ตย์ ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ

ซื่อสั ตย์น้ำตา ค ล อเบ้ า มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่ างสิ้นหวัง

รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่ างยิ่ง หรือ ในปัจจุบันนี้ ไม่มีใครต้องการซื่อสั ตย์แล้ว

อยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่งบรรทุก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมากผ่านมา

ซื่อสั ตย์จึงตะโก นเรียก“แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม

แข่งขันถามกลับมา… “คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา

ซื่อสั ตย์ไม่อย ากพูดอะไรมาก เพราะเ ก ร งว่าจะพล าดโอกาสอีก

แต่ซื่อสั ตย์ก็คือซื่อสั ตย์ ยังไงก็พูดความจริงเสมอ “ผมคือซื่อสั ตย์”

“ห๊า คุณคือซื่อสั ตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้ พูดเสร็จ แข่งขันก็หันหัวเรือจากไปอย่ างรวดเร็ว

ในขณะที่ซื่อสั ตย์กำลังสิ้นหวัง อยู่ๆ ก็มีน้ำเสี ยงอันเมตตาดังขึ้นว่า “ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิ ด”

เมื่อซื่อสั ตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่ าคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ “ฉันคือกาลเวลา” กาลเวลาแนะนำตัว

“ทำไมต้องมาช่วยผมครับ? ซื่อสั ตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย

“มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสั ตย์มีค่ามากเพียงใด”…กาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม

กาลเวลาได้เล่าให้ซื่อสั ตย์ฟังว่า พบ..ความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่ ม อยู่กลางทะเล

“ตัวข้ากาลเวลาในอดีต เคยเป็นทั้ง ความสุข ตำแหน่ง และ แข่งขัน มาหมดแล้ว สิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ก่อนมาเป็นกาลเวลา

คือ…ทุกสิ่งที่เคยเป็น ความสุขจะหายไปถ้าไม่มีความซื่อสั ตย์

ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอม ป ล อ ม การแข่งขันก็จะได้ชัยชนะอยู่ได้ไม่นานก็จะล้ มเ ห ล วไม่เป็นท่า” จงเป็นคนซื่อสั ตย์ เพราะเวลาเท่านั้นที่จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณ

“วันเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกสิ่ง

ว่าอันไหนของจริง อันไหนของ ป ล อ ม

อย่ าได้กลั วการถูกมอง

ถ้าเราไม่ได้ทำสิ่งไม่ดี”

 

ขอบคุณ : khaonaroo