กับหมาที่ว่าดุยังไม่เท่าใจคน เรื่องนี้สอนใจได้ดีมาก

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึงมันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ ทุ กครั้งที่ผมเดิน ผ่ า น หน้าบ้านมัน

มันจะเห่ า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ า ค ลั่ งปานกับว่าผมเคยไป ฆ่ า แ ม่ มั น ต า ย

เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอยผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่าไม่กล้าไปกลั วหม า

พ่อบอกผมว่าไม่ต้อง ก ลั ว หรอก..หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุ กวัน ๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง

นับแต่วันนั้นผมเจียด เ งิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น1ไม้ผมกินสองลูกแบ่งหม า 2 ลูกทุ กวัน

วันแรก ๆ มันแทบจะกระโดด กั ด มือผมให้ได้ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือ ข า ดไปแล้ว

วันเวลาผ่ านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลยกระดิกหางรอผม ทุ ก เย็น

วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิทมันวิ่งกระดิกหางมาหาผมหยอกเล่นกับผม สนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอดโตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..

ห ม า ที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ ง..

แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหนเลี้ยงอาหารดีแค่ไหนก็ยังหั กหลังเราได้

ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจ ห ม า ได้ตลอดชีวิตกับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ

ห ม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน..

“อย ากรู้ตัวตนต้องทนดูใจ
อย ากรู้ใจใครต้องใส่ใจคน
อย ากรู้นิสัยอย่าพึ่งร้อนรน
เพราะทุกคนต่างรู้หน้าก้ไม่รู้ใจ”

 

ขอบคุณ : c h a y e n d