(เตือนใจได้เสมอไม่เคยล้าสมัย) “วิถีของคนจริง” น้ำนิ่งไหลลึกน้ำลึกไร้เสียงอ่ๅนอีกกี่รอบก็ชอบเช่นเคย

เรื่องมันมีอยู่ว่ามีพ่อลูกอยู่คู่หนึ่ง วันนึงพ่อได้ชวนลูกชายของเขาออกไปเดินเล่นในป่า

ระหว่างทางที่กำลังเดินป่านั้น พ่อของเขาช ะงั ก

แล้วหยุดเดิน แล้วได้ถามกับลูกชายว่า

นอกจากเสี ยงนกร้องแล้ว ลูกได้ยินเสี ยงอะไรอีกไหม?

ลูกของเขาจึงหยุดเดินแล้วนิ่ง เพื่อฟัง ก่อนจะตอบพ่อเขาไปว่า..

นอกจากเสี ยงนกร้องแล้ว ยังมีเสี ยงรถม้าที่กำลังวิ่งอยู่

พ่อเขาจึงบอกว่า ถูกต้องแล้ว นั่นเป็นรถม้าที่ไม่ได้บรรทุกอะไรมาเลย ลูกชายแ ป ล กใจ

จึงได้ถามพ่อต่อว่า พ่อรู้ได้ยังไงว่านั่นเป็นรถม้าเปล่าๆ

พ่อจึงตอบว่า ฟังจากเสี ยงของ มันสิ เพราะรถม้ายิ่งว่างเปล่าเสียงมันก็จะยิ่งดัง

พอเราโตขึ้น ทุกๆ ครั้งที่เจอคนที่ชอบคุยโ ม้

โ อ้อ วด พูดจาโ อหั ง พูดข่ มคนอื่น ชอบถือตนเป็นใหญ่ เขามักจะมีความรู้สึกเหมือนว่าพ่อ

ของเขามายืนอยุ่ข้างๆ แล้วกระซิบอยู่ข้างหูว่า รถม้ายิ่งว่างเปล่า เสี ยงก็จะยิ่งดัง คนที่เขามี

ความเชี่ ยวช าญในการเดินข้ ามน้ำข้ ามลำธ าร

ก่อนที่เขาจะลุยลงน้ำนั้น เขาจะหยิบหิ นขึ้นมา

ก้อนนึง แล้วป าไปลงไปในน้ำ เพื่อเป็นการคาดคะเนความลึกของน้ำ

และถ้าละอองน้ำยิ่งก ระ จ ายสูงขึ้นมากเท่าไร

น้ำในลำธ ารก็จะยิ่งตื้นมากเท่านั้น ตรงกันข้ามถ้าละอองน้ำกร ะเ ซ็นขึ้นมา

ยิ่งน้อยเพียงใด แล้วบวกกับกร ะแ สน้ำที่ไ หลเงียบสนิทเช่นนั้น

ให้คิดได้เลยว่า น้ำจะยิ่งลึ ก มากขึ้นฉันนั้น จำไว้ว่า น้ำนิ่งไหลลึก

น้ำลึกไ ร้เสียง และ รถม้ายิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดังขึ้น

คนเราก็เช่นกัน เป็นคนดีแต่ไม่ทำตัวโด ดเด่ น

ไม่คุยโม้โ อ้อ วด นั่นเป็นวิถีของคนจริง หากนำ

หลั กการเหล่านี้มาเปรียบเทียบ กับคนที่เราได้พบเจอจะสังเกตได้ว่าคนที่เขาใจเย็น เวลาสนทนา

กับคนอื่นมักจะห ลีกเลี่ ยงการขั ดแ ย้ งกับคู่สนทนาได้เป็นอย่ างดี

แถมยังสามารถซึมซับ และ รับรู้ได้ถึงความคิดเห็นของคนอื่นๆ อีกด้วย

แทนที่จะดั นทุ รั งเอ าแต่ความคิดเห็นตนเองเป็นใหญ่

อยู่ฝ่ายเดียว คนที่ก้าวเดินด้วยความใจร้ อ นนั้น

มักจะมองไม่ค่อยเห็นต ะ ปู บนพื้นฉันใด คนที่เต็ม

ไปด้วยความวิ ต กกั งว ล ก็ไม่รู้จักรสช าติของวันชื่นคืนสุขฉันนั้น

ในโลกนี้ไม่มีไรใหญ่เกินกว่าม หา

สมุทร แต่เหนือสุดกว้างใหญ่กว่าคือเ วห า

แม้ว่าเวหานั้นจะยิ่งใหญ่คร อบจั ก ร ว าลเพียงใด แต่ยังกว้างสู้ใจคนไม่ได้เอย

“คนเก่ง เขาไม่คุย คนคุย มักไม่เก่ง คนโ ง่ มักอวดเบ่ ง คนเก่ง เขาเจียมตัว..”

สังคมทุกวันนี้..ดูย าก ว่าใครรู้จริง หรือแกล้ งทำเป็นรู้ ว่าใครเก่งจริง.. หรือแค่สร้างภาพ หรือแม้กระทั่งว่า ใครฉลาด

หรือใครโ ง่ มันมีปรัชญาที่คล าสสิ ค มาก คือ “คนโ ง่มักอวดฉลาด คนฉลาดมักแกล้ งโ ง่”

เพราะคนที่ประสบความสำเร็จและฉลาดจริงๆ จะไม่โอ้อวดตัวเองกับผู้อื่น

เชื่อหรือไม่ว่า กุญแจสู่การเป็นคนเก่ง คนที่ประสบความสำเร็จ คือ “ความอ่อนน้อมถ่อมตน”

ไม่รู้เลย กับรู้แต่ไม่พูด ไม่เหมือนกัน

ไม่รู้เลย นั่งเงียบๆ เพื่อเป็นผู้ฟัง ยังดีกว่า พูดโดยที่ไม่รู้จริง

เพราะคนฉลาด จะรู้ว่าเขาฉลาดขึ้นได้ด้วยการฟัง

ขอบคุณ : ข จ ร ศั กดิ์